Ayda iki dəfə bildiklərimi bölüşməyə getdiyim ucqar kənddə bir valideynlə söhbətimi xatırlayıram. Deyirdi ki, məktəb olsa da, uşaqlarını həmişə göndərə bilməyəcək. Çünki bəzən tamamilə ac yatırlar, səhər gedib məktəbdə yıxılarlar...

İlk dəfə həmin kəndə gedəndə axşam evlərin birində uşaqlarla yığışdıq ki, əyləncəli oyun keçirək. Hamımız bardaş qurub yerdə əyləşdik. Mən dərs üçün bütün uşaqlara qələm, dəftər gətirmişdim, nə öyrənmişdiksə, yazmışdılar. Dedim, gedin bir qələm, bir vərəq gətirin, oyuna başlayaq. Bir az tərəddüd hiss elədim. Uşaqlardan biri dilə gəlib dedi ki, əmi, sizin verdiyinizdən başqa bizim dəftər-qələmimiz yoxdu. Vətən necə bu uşaqların olur ki?!

Vətən, bilirsiz, nə vaxt sənin olur? Sən uşağının gələcəyindən narahatlıq keçirməyəndə. Sən uşağının gələcəyini bu ölkədə görə bilmirsənsə, hər şey çox qaranlıq görünürsə, deməli, vətən sənin deyil, eşitdiklərin quru, pafosdan o tərəfə keçməyən sözlərdi.

Vətən insan yerinə qoyulan vətəndaşındı. Acından ölən adamların vətəni olmur...