Qərbi Azərbaycanın füsunkar təbiətli Dilican dərəsində, Karvansaray rayonunun Haqqıxlı (Vurğun) kəndində bir ömür cücərmişdi – köklərini torpağa salmış, göyə baş uzatmağa çalışan bir tale... Bu torpaqda doğulan Siyavuş Eldar oğlu İbrahimov da həmin torpağın səsinə, ruhuna bələnmiş, o torpağın suyundan içib, havası ilə nəfəs almışdı. 17 dekabr 1961-ci ildə doğulmuş, kəndin tozlu yollarında uşaqlıq şıltaqlıqlarıyla iz buraxmışdı.
Uşaqlığı atmacalı zarafatlarla, dadlı-duzlu sözlərlə yadda qalan Siyavuş, ailənin və elin yaddaşına mehriban və parlaq təbəssümlə həkk olunmuşdu. 1978-ci ildə Haqqıxlı kənd orta məktəbini bitirdikdən sonra yolu Bakıya yön aldı – burada təhsilini davam etdirdi, əmək həyatına atıldı, ömrünü qurmağa çalışdı.
Amma onun ürəyi hələ də Haqqıxlıda qalırdı. Hər il, bəzən ildə bir neçə dəfə doğma yurda baş çəkərdi. Torpaq çağırırdı onu, ana laylası kimi qulaqlarında səslənən xatirələr geri çəkirdi. Lakin həyatın acı həqiqətləri bu kövrək bağa balta vurdu. Haqqıxlı əhalisi zorla kənddən çıxarıldı.
Bu hadisə yalnız bir yurdun yox, yüzlərlə yaddaşın, uşaqlığın, həsrətin torpaqdan qoparılması idi. Siyavuş da həmin acını sinəsinə basanlar arasında idi. Həsrətə dönən torpaq artıq gözlərdə yox, qəlbdə yaşamağa başladı.
Bu nisgilin sədası elə bu misralarda da əks olunurdu:
Sındırıb qəlbimi, dəymə xətrimə,
İlk nəfəs almağım Haqqıxlıdadı.
Ana laylasıyla taxta beşikdə,
Qımışıb yatmağım Haqqıxlıdadı.
Vaxt ötür, ömür tükənir... 19 avqust 2022-ci ildə etibarsız fələk Siyavuşu əbədi yuxuya qərq etdi. Lakin vətən həsrəti onun gözlərini yumduğu an belə sönmədi. Onun arzusu – doğma kəndi bir daha görmək – gerçəkləşmədi...
Amma Tanrının ədaləti başqa cür yazıldı. Siyavuşun ocağında onun yolunu davam etdirəcək bir oğul böyüdü – Ayaz. Vətənə bağlı, elinə sədaqətli, atasının həsrətini canında daşıyan bir övlad... Ayaz bu torpaq həsrətini yalnız özündə saxlamadı – onu öz övladlarının nəğmələrinə də hopdurdu.
İndi o nəğmələrdə torpaq deyir, Vətən deyir, babanın yurduna sədaqət deyir:
Vətənim, kəndim mənim şərəfim-şanım,
Babalarımın yadigarı, mənliyimdir.
Vətən satılmır, dəyişmir, köhnəlmir.
Vətən əbədidir...
Uşaqların səsində səslənən bu nisgil, gələcəyə daşınan bir and kimi səslənir: “Torpağımız əvvəl-axır özümüzün olacaq.”
Siyavuşun görmədiyini nəvələri görəcək – bu inamla yaşamaq bu xalqın alın yazısıdır.

Oglu Ayaz İbrahimov

Müəllif: Ramiz İsmayılov

21-06-2025, 20:40 565